25. Fabien Alvaro.

Jak się okazało mama Pedro musiała pojechać na dwa dni do La Coruny, aby coś załatwić. Więc Pedro podrzucił ją rano na pociąg i tym razem zostałam sama w mieszkaniu. Ale przynajmniej odpoczywałam psychicznie od nich, bo nawet mój mąż pojechał na mecz. A nie powiem, ich troska trochę na mnie działała w drugą stronę. Ale spałam sobie w najlepsze kiedy poczułam głaskanie po ramieniu. Zamruczałam jedynie i odwróciłam się na plecy gdzie widziałam Pedro.

- Dzień dobry. – uśmiechnął się do mnie – Jak się macie?

- Całkiem dobrze. Umówiłam się wczoraj na wizytę. Za tydzień w czwartek.

- W takim razie pojadę z tobą. Mam nadzieje, że umówiłaś się na późne popołudnie? – a ja pokiwałam głową, że tak – To dobrze. Ale mama wróci dopiero jutro.

- Odpocznie od opieki nade mną.

- Wiem, że się męczysz. – westchnął głaszcząc mnie po policzku – Ale to dla twojego zdrowia i naszego maleństwa.

- Wiem o tym. Ale czasem… po prostu mam ochotę wyjść i nie wrócić. Nie jestem dzieckiem, mogę robić niektóre rzeczy sama. A w dodatku, zawsze uważałam, że ciąża to nie choroba. A tutaj co? Jestem przykuta do łóżka. Ja po prostu chciałabym poczuć się jak dawniej.

- Pojedziemy do lekarza i może cię porwę na godzinkę na spacer? Chyba jak raz przejdziesz się po parku to nie zaszkodzi?

- Nie wiem. Ale nie mam w czym wyjść. – poczułam pierwszą łzę – Jestem nieatrakcyjna, w nic się nie mieszczę i muszę chodzić w twoich spodenkach i koszulce. – wskazałam na swój strój  

- Wiesz… to mi się akurat podoba. Chociaż jak dla mnie, mogłabyś chodzić tylko w mojej koszuli. Zawsze uwielbiałem cię w takim wydaniu.

- Wolisz mnie w ubraniu niż nagą? – wypłakałam a on westchnął jedynie

- Nie chciałem tego mówić, bo wystarczy tylko to słowo, a już mam wszystko dokładnie przed oczami. – pogłaskał mnie po brzuchu – Każdy pieprzyk na twoim ciele. Zwłaszcza ten malutki na wewnętrznej części lewego uda.

- Pedro… - jęknęłam i myślałam, że się rozpłaczę bardziej – Chcę się kochać!

- Ale nie możemy.

- Wiem o tym i to jest kolejny powód dlaczego ta ciąża mnie wkurwia. Nie mogę nawet kochać się z moim mężem. Nic nie mogę… i jak na złość myślą o mnie, że nie doceniam troski jaką mi wszyscy ofiarują. Ale jak mam to robić, kiedy zostałam wykluczona z mojego własnego życia.

- Kto tak mówi?

- Nie ważne… w dodatku na górze pieprzą się jak króliki. Trzy razy doszła, a ja nie mogę. Te hormony mnie dobiją.

- Kochanie. – zaśmiał się Pedro i od razu mnie pocałował

Jednym pocałunkiem rozbudził już moje zmysły. Leżeliśmy na łóżku i się tylko całowaliśmy jak para nastolatków, gdzie za drzwiami znajdowali się rodzice. Moje ciało reagowało na każdy dotyk i szybko pozbyliśmy się naszych ubrań. Mimo tego, ze nie mogliśmy pozwolić sobie na jakikolwiek kontakt fizyczny w którym Pedro musiał znajdować się we mnie to jednak daliśmy sobie radę. Spełniona i zrelaksowana leżałam na łóżku z szerokim uśmiechem, a obok mnie równie zrelaksowany Pedro.

- Dostałem propozycję przedłużenia umowy. – odezwał się a ja zdziwiona na niego spojrzałam – Chcą mnie w Sevilli na kolejny sezon.

- A ty? Czego chcesz?

- Podoba mi się tutaj. – od razu zauważył – Drużyna jest fajna, klub mile mnie przyjął. W dodatku miasto mi się też podoba, to co tu mamy też.

- Ale w Madrycie masz córkę. – rzuciłam

- I jeśli wrócę, będę siedzieć na ławce. Albo znowu mnie gdzieś wypożyczą.

- W takim razie musisz podjąć decyzję. – pogłaskałam go po klatce piersiowej – Ja wyjadę z tobą gdzie tylko będzie trzeba. I dobrze wiesz, że dobrze się czuję i tutaj, i w Madrycie. Chociaż tutaj jak na razie jestem sama, ale tylko muszę urodzić i to się zmieni. – uśmiechnęłam się do niego

- Masz moją mamę.

- To wiem. Dużo mi pomaga, i już wiem co i jak. Aż taka przerażona nie jestem.

- W końcu wychowała dwóch synów. – wystawił mi język – Ale jakie potrzebujesz ubrania?

- Wygodne. Leginsy i jakieś koszulki. W sumie to mogę nosić twoje, jeśli się nie zaczniesz skarżyć. Bo niestety trzydzieści sześć to nie mój rozmiar.

- Poszukaj czegoś w necie i mi tylko daj znać. A ci kupię to co chcesz. Bo nie chce znowu wyjść na tego głupka, co nie tak dawno. Do tej pory pamiętam, jak nie byłaś zadowolona z mojego prezentu.

- Byłam wtedy wredna, liczy się gest. A ja tak to potraktowałam. – westchnęłam

- Tylko trochę. Powiedziałaś, ze nie będziesz ubierać się jak tania cizia, nawet dla własnego męża.

- Przepraszam. – zaśmiałam się – Ale ta sukienka zdecydowanie nie należała do mojego gustu. Ale kolejna była śliczna.

- Bo sama sobie ją wybrałaś. – westchnął, ale się uśmiechał – Od tamtej pory przyrzekłem sobie, ze już nigdy więcej nie kupię ci ciucha.

- Ale za to inne prezenty są jak najbardziej udane. Dodatki potrafisz dobierać do mnie idealnie. Zacząłeś od pierścionka zaręczynowego. Bieliznę też. – szepnęłam na co się zaśmiał – Ale musisz się porządnie zastanowić, i daj mi znać. Bo…

- Wiem, że w naszej garderobie chowasz ciuszki dla małego. Widziałem te skarpetki. – zaśmiał się a ja poczułam ciepło na policzkach. – Słodkie.

- Wiem, kiedy oglądam je na necie to nie mogę się opanować. Wiem, wiem. Mówiłam ci, że poczekam na twoje decyzję i dopiero wtedy zacznę urządzać pokoik dla małego i wydawać twoje pieniądze.

- Skarbie, ale ja to doskonale rozumiem. W sumie to sam dorzuciłem ci do kolekcji parę rzeczy.

- No a jak ja się ciebie pytałam to milczałeś, ty niedobry. – zaśmiałam się i w niego wtuliłam – Ale dalej nie mamy imienia.

- Ale nie śmiej się… zawsze chciałem, aby moje dziecko nazywało się Alvaro. Oczywiście rozumiem, że ty pewnie masz swoje typy i pewnie francuskie.

- Właściwie to mam jedno Fabien. Ale… może być na drugie. Niech ma Alvaro Fabien.

- Nie. – od razu rzucił, więc na niego spojrzałam – Fabien Alvaro. I tak będzie miał moje nazwisko pierwsze.

- W takim razie mamy najważniejsze. – uśmiechnęłam się szeroko – I teraz spokojnie będziemy mogły poczekać na resztę.

- Mogły? – zdziwiony na mnie spojrzał

- Noo z mamą. Naprawdę ją uszczęśliwiliśmy. Dużo z nią rozmawiam i wiem jak bardzo tęskni za synkami. Chociaż sam mówiłeś, że twój brat chce wrócić, ale nie wiadomo jeszcze nic. Nie odzywał się do ciebie od dwóch miesięcy.

- Wiem o tym, w sumie pewnie tylko tak o rzucił, że wraca. Wiesz jaki on jest, non stop ma milion pomysłów na minutę.

- Starszy brat. – wystawiłam mu język – Ja coś o tym wiem.

Pedro jedynie się zaśmiał i mnie mocno do siebie przytulił. Zadowolona leżałam słuchając jego bicia serca i po woli zasypiałam.