11. Myślę, że babcia by od razu przyjechała do synka pomóc.

W Madrycie byłam już dwa tygodnie, ale dopiero teraz dowiedzieli się o tym inni. Dlatego Maria od razu do mnie zadzwoniła i zaprosiła na zakupy. W sumie kiedy Pedro był na treningu to ja nie miałam co robić, dlatego się zgodziłam i wstałam dosyć wcześnie rano, bo Maria zawoziła dzieciaki do szkoły. Tyle tylko, że padał deszcz i nie bardzo chciało mi się wychodzić z domu. Wróciłam z toalety i usiadłam na łóżku, i dopiero Pedro się budził i z uśmiechem na mnie spojrzał.

- Co taka mina?

- Deszcz pada. – jęknęłam

- Oj, ale wychodzisz gdzieś? – zaśmiał się podnosząc się do pozycji siedzącej, a ja nie wiedziałam o co mu chodzi i dlaczego jest taki zadowolony – Bo jeśli siedzisz w domu to chyba nie ma nic złego w deszczu.

- Wychodzę, na zakupy z Marią. Ale tak leje, że aż mi się nie chce. A do tego dostałam okres.

- No to nie za ciekawie. Ale masz nowe kalosze. – na co się do niego uśmiechnęłam – No i jaki uśmiech się pojawił. – sam się zaśmiał i przygarnął mnie pod kołdrę – Podwieźć cię?

- Raczej nie, ona zawozi dzieciaki do szkoły i mamy spotkać się na mieście. Jakoś dojdę w moich nowych kaloszach, sprezentowanych przez męża.

- Brawo, może obiad też zjemy na mieście? Odbiorę cię.

- A może zjemy w domu, ugotuje coś? Bo chyba nie będziemy tak długo robić zakupów w Ikei?

- Jedziecie do Ikei? Coś chcesz kupić? – zdziwiony na mnie spojrzał a ja udałam, że myślę

- Może kupię świeczki i nowe poduszki? Sama nie wiem, na co się skuszę. Ale potrzebujesz coś? – spojrzałam na niego z dołu a on od razu rzucił, że nie – Ale o której wrócisz?

- Hmm napisze ci ok? Bo jak Maria jedzie na zakupy to mnie pewnie Miguel zatrzyma. Dzieciaki zjedzą w szkole to pewnie on będzie głodny.

Pokiwałam jedynie głową i zadzwonił budzik Pedro, na co westchnęłam bo musiał wstawać, aby zdążyć na trening. Wyswobodziłam się z jego objęć i sama wstałam z łóżka, aby się ogarnąć. Tyle tylko, że on sam wstał i mnie do siebie przyciągnął. Zdziwiona na niego spojrzałam, ale złożył delikatnie całusa na moich ustach. Odsunął się ode mnie na mała odległość i szepnął, że teraz będzie dla niego lepszy dzień. Uciekł do łazienki, na co sama stałam z lekkim uśmiechem na środku sypialni i dotknęłam ust. Mały gest, ale może podnieść nas na duchu w taką pogodę. W sumie wyszykowałam się w ciepłe rzeczy i moje nowe kolorowe gumowce, które kupił mi Pedro. Miałam taką minę, więc mnie i tak podrzucił na miasto i szybko uciekłam pod daszek czekając na Marię. W Ikei, to ona chyba oszalała. Nie wiem ile rzeczy nakupiła, ale trochę ich było. Ja w torbie miałam zaledwie świeczki i pościel.

- No dobra, wiem, że ci się nie podoba pogoda za oknem. Ale powinnaś się uśmiechnąć.

- Mam okres, i czuję w głębi serca, że kończy się mój miesiąc miodowy. – westchnęłam

- Znowu? Oczywiście wiem wszystko od mojego męża. To plotkara.

- Nic nie szkodzi, w końcu jesteście przyjaciółmi. A to nie tajemnica, że między nami nie jest za kolorowo. Pedro ma tajemnicę o których nie wiedziałam i muszę się z tym uporać. Niby chce, abym poznała jego byłą i dziecko. Ale nie rozumie, że to jego była. To dla mnie jednak przeszkoda, zważając na to, że to jego pierwsza i prawdziwa miłość.

- Doskonale cię rozumiem. Ja do tej pory nie wiem nic o byłych Miguela. To dla nas temat tabu. Wiem jedynie ile miał, ale nic więcej. Bo to wiadome, że zaczynamy się wtedy porównywać.

- Bo tak jest, ona ma z nim dziecko. I wiem, że jest z tego powodu szczęśliwy. A ja… nie jestem jeszcze gotowa. Liczyła się dla mnie praca, którą porzuciłam.

- Jeśli mam być szczera, to akurat porzucenie pracy było dobrym wyborem. Wiem, lubiłaś to. Ale zaczynaliście coraz bardziej się od siebie oddalać, a to nie jest dobre.

- Wiem o tym. – westchnęłam – Kocham go, bo tego nie mogę zaprzeczyć. Ale jednak…

- Porozmawiaj z nim. Usiądź na kanapie, wyłączcie telefony i po prostu porozmawiajcie. Jesteście dwójką dorosłych dzieci, ale czasem po prostu zachowujecie się jak dzieci.

- Czasem po prostu nie wiem jakich argumentów używać, aby się nie pokłócić.

- Kłótnia czasem jest zdrowa. Ale wy potrzebujecie poważnej rozmowy dwójki dorosłych osób, które postanowiły wytrwać w małżeństwie do końca życia. I kto wie może postanowicie mieć swoje dzieci, bo przecież Pedro nie ma nic przeciwko co?

- Chyba nie. To ja raczej muszę się przełamać.

- Ja wiem, że możesz się bać utraty sylwetki… - a ja od razu zaprzeczyłam

- Nie o to chodzi. Boję się, że dopadnie mnie depresja jak moją matkę i odejdę. Musiałam wychowywać siostrę sama, no ok z pomocą babci. Ale teraz nie mam nikogo takiego. Mama Pedro też mieszka daleko.

- Myślę, że babcia by od razu przyjechała do synka pomóc. Przecież byłam na waszym ślubie. Ona jest zapatrzona w ciebie jak w obrazek. Trochę wiary i wszystko minie. A jak nie, to uwierz mi czasem pomaga wpadka. – puściła mi oczko

Tylko się zaśmiałam i w sumie to mi nawet polepszyło humor i kupiłam trochę więcej rzeczy. Więc obładowana torbą wysiadłam pod mieszkaniem i weszłam na górę, gdzie postanowiłam ugotować coś dobrego. Ale nie było tego za dużo w lodówce, więc wiedziałam, że to pora iść na zakupy. Bo co jak co, ale nie zamierzam być głodna. Przygotowałam coś na szybkiego i do mieszkania wpadł Pedro, rzucając torbę na podłogę w przedpokoju.

- Umieram z głodu. – westchnął wpadając do kuchni – Miguel był zbyt zajęty sobą.

- W takim razie musisz zadowolić się czymś na szybkiego. – rzuciłam nakładając mu na talerz makaron – Nie mamy tego za dużo w lodówce.

- Zakupy?

- Masz dzisiaj ochotę? Bo jak nie, to możesz jechać jutro. – od razu rzuciłam nakładając sobie

- Wolę dzisiaj. Pojedziemy razem to szybciej nam zleci. Bo wiesz, że nie zawsze wiem co akurat jest nam potrzebne.

- Bo ja akurat wiem.

- Wiesz, wiesz. W końcu dobrze wiesz na jakie słodkości masz ochotę. – uśmiechnął się do mnie co odwzajemniłam

- Dobrze, w takim razie pojedziemy po obiedzie. Może będzie mniej ludzi. W sumie trzeba by było zrobić jakąś listę. Bo ta na lodówce jest mała.

- Damy radę, ale jak tam w Ikei? – a ja się jedynie uśmiechnęłam – Ile?

- Trzysta. Kupiłam pościel, nową kołdrę. Świeczki na wieczór. No i jeszcze kilka drobiazgów.

- Kobiety. – zaśmiał się

Ale dosyć szybko zjadł obiad i trochę odpoczęliśmy siedząc przy stole i spisując co jest nam potrzebne. Kiedy lista była gotowa to pojechaliśmy na zakupy. Nie wiem dlaczego, ale kiedy mieliśmy listę to i tak mieliśmy w wózku więcej niż potrzeba nam było. Dlatego kiedy usłyszałam cenę przy kasie to myślałam, że złapie się aż za głowę. Ale za zakupy zapłacił Pedro. Wróciliśmy do domu i od razu zabraliśmy się za rozpakowywanie zakupów i naprawdę połowy nie potrzebowaliśmy. Ale za to do oglądania filmu mieliśmy i popcorn i czekoladki. Dlatego zadowolona rozłożyłam się na kanapie i wtuliłam w Pedro, który sam rozłożył się wyciągając przed siebie nogi. Na dodatek zrobił jakieś zdjęcie telefonem i nie wiedziałam o co mu chodzi, ale widziałam jak dodawał to na jakąś aplikację. Więc tylko westchnęłam bo widać, że mój mąż też wpadł w wir aplikacji.