5. Jak zawsze podejmujesz decyzje za szybko.

Moja siostrzyczka wyjechała zostawiając nas samych i coraz bliżej zbliżał się mój wyjazd. Ale był weekend i Pedro pauzował za kartki, dlatego postanowiłam to wykorzystać. Dlatego w pracy wszystko przygotowałam i zadowolona rano wstałam wcześniej niż zazwyczaj i wcześniej od niego. Torba była spakowana i ubrana w ciepłe ciuchy usiadłam okrakiem na Pedro. Na co zamruczał i wtulił się w poduszkę.

- Kochanie musisz wstać. – szepnęłam mu do ucha

- Nie, mi tu dobrze. – zamruczał

- Nawet jeśli siedzę ci na plecach nago?

- Taak? – podniósł lekko głowę na co się zaśmiałam – Ej nie bawię się tak. Wychodzisz?

- Wychodzimy. Tylko musisz wstać i wrzucić do mojej torby same najpotrzebniejsze rzeczy.

- Ale jak to? Albo raczej po co?

- Ponieważ zamierzam porwać mojego męża na romantyczny weekend. Wiem, wiem wolałbyś być na boisku. Ale zamówiłam nam już hotel z dala od wszystkiego.

- Dlaczego? – i chciał wstać, więc usiadłam na łóżku obok

- Co dlaczego?

- No to wszystko, nie lepiej zostać w mieszkaniu? Pójść do kina, albo kolację?

- Oj Pedro, psujesz mi całą zabawę. Kino to takie oklepane, a chciałabym zrobić dla ciebie coś więcej. Ale jak widać tylko ja mam na to ochotę.

- Po prosto nie rozumiem po co.

- No dobrze. W takim razie zadzwonię i odwołam rezerwację. – westchnęłam wstając z łóżka i ściągając z siebie płaszcz

- Isabell…

- Nic się nie stało, śpij dalej. – wyszłam z sypialni i od razu złapałam za telefon, gdzie szukałam numeru do hotelu

Szybko się z nim połączyłam i odwołałam rezerwację, ale niestety nie odzyskałam już kaucji, wiec tylko westchnęłam. Bo naprawdę chciałam wyjechać na dwa dni, ale musiałam obejść się smakiem. I zostały mi zaledwie kilka dni w Madrycie. Siedziałam w kuchni z kubkiem kawy i bawiłam się obrączką kiedy z sypialni wyszedł Pedro w pełni ubrany.

- Przepraszam, masz rację.

- Nic nie szkodzi. Śniadanie już jest gotowe, smacznego. – rzuciłam wstając z krzesła  - A ja za ten czas wrzucę pranie. Masz coś?

- Kochanie daj spokój. Pojedziemy.

- Nie, Pedro. Nie pojedziemy. Odwołałam naszą rezerwację, więc nie ma weekendu, nie ma już niczego.

- Jak zawsze podejmujesz decyzje za szybko. – mruknął

- Tak bo cieszyłam się jak głupia z tego weekendu. Chciałam zrobić coś dla ciebie, dla nas. Bo mimo tego, że jestem tutaj to i tak się nie widujemy. Ale nie, ty nie chcesz. Ok, rozumiem to. Zostajemy w Madrycie w mieszkaniu, gdzie razem po prostu obejrzymy mecz późnym wieczorem. A teraz zjedź, a ja zajmę się przygotowaniami do wyjazdu.

- Yhym, zajebiście po prostu. Teraz jesteś na mnie zła.

- Tak, jestem na ciebie zła. Bo staram się jak mogę, ale to nic nie daje. – rzuciłam wychodząc

- A obrączka? – zawołał  za mną

- Niech leży, nie mam ochoty jej dzisiaj nosić!

- Może w ogóle nie masz ochoty być moją żoną?! – przyszedł za mną do sypialni – Chociaż nie, dla ciebie tak wygodnie. Przyjedziesz raz na jakiś czas na gotowe i później dalej cię nie ma. Wygodniej jest nie wiedzieć co się dzieje w życiu innych. Bo najważniejsza jest Isabelle i jej praca! A tak naprawdę to gówno prawda, bo mnie nie interesuje to jak musisz ratować hiszpańską filię. Nie ratujesz świata!

- Ciężko zarabiam na nas!

- Gówno prawda! Świetnie radze sobie bez ciebie! To, że się dorzucasz do mieszkania to jeszcze o niczym nie świadczy! Byłaś ze mną tylko raz na zakupach do tego mieszkania. I od tamtej pory nic nie robisz, nawet nie kupiłaś pieprzonego kwiatka!

- To w takim razie dlaczego nie wniosłeś pozwu o rozwód?!

- Właśnie się nad tym zastanawiam! I wiesz co, chyba to zrobię. Bo mam dosyć ciebie, i tego co niby jest między nami. Chcę żonę, owszem ale tutaj, na pieprzonym miejscu! A nie tylko przelotnie.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś tego wcześniej?  - spojrzałam na niego z łzami w oczach

- Bo wiem, ze nigdy nie porzucisz pracy dla mnie! Nie jestem dla ciebie aż tak ważny. I chcesz znać prawdę? To nie tak, że mi się od razu spodobałaś. Po prostu chciałem zapomnieć o poprzednim związku! Akurat ty się pojawiłaś.

- Pedro… - szepnęłam siadając na łóżku

- Nie ma Pedro, mam dość! Chcę być szczęśliwy, z kimś przy moim boku a ty mi tego nie zagwarantujesz.

- Wystarczyło powiedzieć.

- Powiedziałem, a teraz najlepiej będzie jak po prostu szybciej polecisz do Londynu czy gdziekolwiek masz teraz być. Potrzebuje samotności i przemyśleć kilka spraw.

- Jeśli wyjdę to będzie dla nas zapewne koniec.

- Więc będzie. Co się stało, to się nie odstanie. – rzucił – Wychodzę, więc jak wrócę mam nadzieję, że już ciebie nie będzie.

Usłyszałam tylko trzask drzwi i po prostu się rozpłakałam. Nie jest miło usłyszeć tyle przykrych słów. I myślałam, że naprawdę się mu spodobałam, a on mnie po prostu wykorzystał i teraz rzuca. Ale wzięłam się w garść i spakowałam wszystkie rzeczy, i pojechałam na dworzec. Musiałam dostać się do Barcelony, a później pociągiem do Paryża. Tyle tylko, ze nie było mi łatwo, bo w głębi duszy czułam, że dostanę papiery rozwodowe. I będzie to koniec mojego małżeństwa… po pierwszej kłótni.