3. Stary, ale ty się już jej oświadczyłeś.

Pierwszy tydzień w pracy nie należał do udanych. Miałam naprawdę dużo rzeczy do zrobienia i prawie się nie widywałam z Pedro. On wychodził na trening wcześniej ode mnie i wracał wcześniej, a ja dopiero późnym wieczorem i dalej pracowałam. Dlatego zgodnie stwierdziliśmy, że z przyjaciółmi spotkamy się dopiero jak się wszystko unormuje u mnie w pracy. Mój drugi tydzień w Madrycie na to zapowiadał, więc Pedro umówił się z naszymi przyjaciółmi na kolacje w środę. Wróciłam do domu wcześniej i wszystko sobie przygotowałam. Potrzebowałam choć chwili dla siebie, dlatego wzięłam długa kąpiel i akurat wyszłam z wanny kiedy do domu wpadł Pedro. Z uśmiechem go przywitałam i poszłam do sypialni, gdzie na łóżku czekały na mnie świeże ciuchy. Niestety w Madrycie pogoda nam nie dopisywała, więc miałam na sobie jeansy, ciepły sweter, zimową marynarkę, torba, workery i byłam gotowa na szaleństwo. A raczej na kolację w miłej atmosferze, z okazji moich urodzin jak się okazało. Bo Pedro dopiero w drodze mi zdradził sekret. Kiedy dotarliśmy do restauracji to już wszyscy na nas czekali i dostałam mnóstwo prezentów. Akurat jestem z tych osób, które uwielbiają niespodzianki i prezenty, jak również lubię nimi obdarzać moich bliskich. Jednak dzisiaj to ja cieszyłam się jak dziecko, rozpakowując każdą rzecz z osobna. Myślałam, że to już wszystko, kiedy przede mną pojawiło się ostatnie pudełeczko od Pedro. Tylko spojrzałam na niego zdziwiona, a Miguel od razu rzucił.

- Stary, ale ty się już jej oświadczyłeś. – wszyscy się zaśmiali, a ja je otworzyłam

- Może i tak, ale prezent od męża też musi być.

- Jej. – od razu się uśmiechnęłam – Skąd wiedziałeś, że akurat chce taką bransoletkę?

- No cóż, ktoś mi o tym powiedział. I nie łatwo było ją namierzyć. Przyszła do mnie prosto z Paryża.

- Kocham cię i dziękuje. – szepnęłam dając mu całusa, na co nam zagwizdali

- No gołąbki, czas zamówić coś do jedzenia. I co najważniejsze coś do picia.

- Pozwólcie, ze ja wybiorę nam wino. – od razu zaoferowałam – Na mój koszt.

- W takim razie nie będziemy protestować. – zaśmiała się Alba na co się do niej uśmiechnęłam i podszedł do nas młody kelner, który stanął obok mnie i zbierał zamówienia i widziałam, ze zapisywał sobie po francusku i w sumie dwa razy się dopytywał o potrawę, więc kiedy przyszedł na mnie czas to zamówiłam w swoim rodowitym języku

- Uwielbiam jak mówisz po francusku. Chociaż nie rozumiem ani słowa, to coś w tym jest. – zauważyła Maria

- Ba, Pedro pewnie dlatego się nią zainteresował.

- Nie dlatego. – złapał mnie za dłoń – Zresztą ze mną rozmawiała po hiszpańsku.

- Byłeś pierwszą osobą, którą spotkałam w drodze do Madrytu. Musiałam na kimś poćwiczyć, przed szkoleniem nowych pracowników. No i poznałam moją bratnią duszę.

- Ahh jacy słodcy. I kto by pomyślał, ponoć po trzech lata dopada kryzys.

Kolacja przebiegła nam naprawdę w miłej atmosferze. Przez cały czas się śmiałam i rozmawialiśmy na każdy możliwy temat. I wtedy czułam się jak w domu, tyle tylko, że tak samo bawiłam się w Londynie z znajomymi jak i w Paryżu. Więc tu był problem i jak to mój tato uważał. Ma dwie córki, które nie potrafią usiedzieć choć w jednym miejscu. Bo moja młodsza siostra, również żyła w samolocie. Ale wracaliśmy właśnie taksówką do domu i sprawdzałam swój telefon, na którym widniało nieodebrane połączenie i wiadomość od Clemence. Od razu się przestraszyłam, więc do niej oddzwoniłam.

- Coś się stało?

- Nie, nie. – zaśmiała się, a ja odetchnęłam z ulgą – Jestem właśnie w Rzymie i na dniach lecę do Madrytu, więc potrzebuję noclegu.

- Myślałam, ze zapewniają wam noclegi. – od razu rzuciłam

- Owszem, ale pomyślałam sobie, że jak mam tam na miejscu siostrę i szwagra to się u nich zatrzymam. Ostatnio widziałyśmy się na świętach!

- No tak, ale to się zapytam Pedro.

- Co jest? – odezwał się do mnie

- Clemence potrzebuje noclegu w tym tygodniu.

- Jasne, niech wpadnie. – uśmiechnął się do mnie

- Słyszałaś? Możesz przenocować, ale na jak długo?

- Spoko siostra, nawet nie zauważycie i będziecie mogli robić to co dorośli.

- Też jesteś dorosła.

- Tak, ale samotna. – zaśmiała się – W takim razie przylecę w piątek. W weekend nie pracujesz więc możesz mnie odebrać z lotniska. Będę dopiero późnym wieczorem.

- Zobaczę czy Pedro ma wolne to cię odbierzemy.

- Jasne, do piątku. – rzuciła wyłączając się od razu na co westchnęłam

- Nie cieszysz się z przyjazdu siostry?

- Cieszę i prosiła nas o odebranie jej z lotniska w piątek. Będzie późnym wieczorem.

- Pojedziemy. I masz wolny weekend, to sobie z nią posiedzisz i kto wie, może namówisz ją na mecz?

- Doping od dwóch Francuzek? Nie za dobrze ci kochanie? – zaśmiałam się wtulając w jego ramię

- Eee tam. Ale powiem ci, że trochę zmęczyła mnie dzisiejsza kolacja. No i biedna Maria się wstawiła, i gadała naprawdę głupoty.

- Każdy ma gorszy dzień. – zaśmiałam się, a kierowca zaparkował pod naszym mieszkaniem – Ja tam dobrze się bawiłam, no i ile prezentów dostałam.

- No tak, ale ja nie wiem skąd Miguel wie jaki rozmiar bielizny nosisz.

- Zapewne to ten rodzaj bielizny, który trzeba szybko ściągnąć bo jest bardzo, ale to bardzo nie wygodny. – wystawiłam mu język na co się zaśmiał – Jak chcesz możemy to sprawdzić.

- Niestety padam z nóg, więc raczej musimy to przełożyć.

- W takim razie do łóżka, i proszę cię, zmień sobie melodię na budzik bo zaczyna mnie dobijać.

- Ale nie ma nic fajnego. Mi się ta piosenka bardzo podoba. Zresztą trochę minie jak się przyzwyczaję do nowej, a ty i tak wyjedziesz. – a ja od razu spuściłam głowę – Isabelle przepraszam, nie chciałem.

- Powiedziałeś prawdę. – rzuciłam i zamknęłam się w łazience